Bir dostum vardı Çocuk olmayı hiç beceremezdi. Doğduğu gün olgunlaşmaya başlamıştı. Kanımdan olan ilk ve en güzel en sevdiğim arkadaşımdı kendisi. Hastane anılarını anlatırdı bana herkesin Çocuk olduğunu sorunlarının düzeldiğini becerebildiğini söylerdi ama kendisinin sorununun hiç düzelmediğini hep böyle olduğunu söylerdi. Ne zaman düzeleceksin diye sorduğumda becerebildiğimde derdi. Ne zaman becereceksin diye sorduğumda Çocuk olmak nasıl birşey kolay birşey mi? Sahi sen hiç Çocuk oldun mu? Sahi herkes becerebilirdi çocuk olmayı değil mi gene ben beceremedim. Yaşamak nasip olur mu Çocukluğu ölmeden yaşamak nasip olur mi Çocukluk mezarda mı işime yarayacak yoksa bir o yana bir bu yana kaçacak mıyım yatacak mıyım? Bana Müyesser Çocuk ol dediklerinde ne zaman isteyeceğim ben bunu? İstemek nasip olacak mı? Cennete herkes çocuklarıyla gidermiş. Ben hiç çocuk olmadım ki. Hiç bir zaman babamın elini isteyerek tutmadım ki ne zaman çocuk olacağım ben? Sahi onlara nasip oldu çocuk olmak? Peki ben niye olamadım. Her evcilik oynadıklarında imreniyorum millet ne güzel babasının prensesi oluyor diye. Ben hiç çocuk olmayı beceremedim ki hiç misafirlerin elini severek öpmedim ki Hep ben bu eve ait değilim dedim. Çocuk olmak Dünyaysa ben bu dünyaya ait değilim. Çocuk olmak evrense ben bu evrene ait değilim. Deyip sustu. Canım arkadaşım 2011 de 19 yaşlarında çocukluğunun baharlarında "Sen benim babam değilsin" diye kaçarken araba çarpması sonucu hayatını kaybeden Melek arkadaşıma olsun bu yazıda. Sabah sabah aklıma takıldı çok isterdi çocuk olmayı keşke çocuk olabilseydin de beraber gülebilseydik Müyesser'im 
(((