Siz beni tanımıyorsunuz. Beni hiç kimse bilmiyor. Benim var olduğumu sadece ustalar biliyor. Ama ustalar ve ben hepinizi biliyoruz. Gece yarısından sonraki saatlerde, hepinizi ziyaret ediyoruz, dostlarımı. Ben malesef tüm gün sizin yanınızda olamıyorum. Çünki güneş ışınları gölge gibi bedenimin içinden geçerek, vicudumu yok ediyor. Kemiklerim kül oluyor ve organlarım da toz. Gündüz bir yerde, gece bir yerde olmamıza rağmen, usta ve ben daima gezinti yapıyoruz. Hiç bir zaman bir yerde çok uzun kalmıyoruz. Güneş ölerek, Ay yaşamaya başladığından sonra, ben geliyorum. Sana çok yakın olucam, her gün oluyorum da ve hayatın kokusundan nefes alıyorum. Kalp atışını ve nefes alışını dinliyorum. Usta sonra senin üzerinde çalışmaya başlıyor, parmağıyla alnına vuruyor ve Latin sözcüklerle fısıldamaya başlıyor. Sen kıvranıyorsun ya da çığlık atıyorsun. Usta bunları kâbus diye adlandırıyor. Ben her zaman seni rahatlatmak, yakında tutmak istiyorum. Ama ben sana hiç bir zaman dokunamıyorum. Usta benim dokunmamı istemiyor. Dokunmama'yı öğrendim. Usta beni çok incitti, tenimde kötü bir iz bıraktı, hassas cildim bedel ödedi. Ama bazen kendime yardım edemiyorum. Usta bakmadığı anlarda ben de vuruyorum. Tırnaklarımı kolların'ın üzerinden yukarıya sıyırıyorum, dudaklarını çiziyorum, saçlarını yüzünden yana doğru tarıyorum. Ama benim cildim senin görünüşünü kesiyor, damarlarını koparıyor, esrarengiz yollarla bedenini zedeliyor ve sen bunu anlamıyorsun. Üzgünüm, gerçekten. Tam olarak kendime yardım edemiyorum. Sana seni nasıl sevdiğimi göstermek istiyorum. Usta ve benim seninle işimiz bittiğinde her zaman hatıra almayı hatırlıyoruz. Genellikle senden küçük şeyler, kaybolduğunun farkına bile varmadığın şeyleri mesela bozuk para ya da kalem kapıyoruz. Ama bazen bunlardan sende çok olmayabilir. O zamanlar ustanın müsaadesiyle senden saçının telini, tırnağını, ya da ne biliyim kirpiğini, senin bedeninin bir parçasını alıyoruz (Ama bu parçanın kaybolduğu anlaşılmamalı) Ve bunlar bizim oluyor. Bu gece seni görmeyi umuyorum. Ama eğer sen uykuya dalmazsan, bize promlem çıkartırsın. Usta bana seni görmeme izin vermez. Eğer sen beni görürsen, bil ki bizim dostluğumuz sonsuz olacaktır. Ve ben seni öldürmek zorunda olucam. Ben seni öldürmeyi istemiyorum. Yatak çarşafından kanların süzülmesini görmek istemiyorum. Beni gördüğünde çığlık atan yüzünü görmek istemiyorum. Benim tenimi çirkinleştiriyor. Iz bırakıyor. Benim sevgim seninle.
Ama belki, içinde bir derin yerde olucam. Ben ustanın çocuğuyum, sonsuza dek.
Iyi rüyalar, canım. Seni bekliyor olucam...