Bir yaz sonu, sonbahar başlangıcı öğle saatleri durağa geldik babamla. Ben o zamanlar Lise 2 ya da 3.sınıftayım. Elbistan Sağlık Meslek lisesi okulum. Özel bir yurtta kalıyorum. Durumum olmadığı için yazları elimden geldiği kadar hem yurt için hem kendim için tarla da inşaatta çalışıyorum.O gün ilk defa babamla ceylan duraklarına geldik bugün ki piazza avm nin karşısında.Babam çalışmıyor yazın çiftçilik yaparak geçim sağlıyoruz. Bostan yapıyoruz ara da sırada yurda salatalık gönderir. Üstüne otların arasına 20 lira para sıkıştırırdı o zaman dünyalar benim olurdu. O gün uğurlamaya geldi cebinden çıkardı harçlık verdi bana. Çok güzel bir duygu babanın oğluna harçlık vermesi dünyaları vermiş gibi olur. En son beş lirası kaldı çıkardı onu da verdi babam dedim başka paran kalmadı yol paran kaldı mı diye sordum garibanlık dik çınar bile kurur ufacık kalır onun gözlerine bakınca yakarış görürüm oğlum diye sevgi fışkıran gözlerine bakınca dünya ya meydan okurum. Velhasıl var oğlum dedi onu da verdi. Babam gitti dolmuşun dolmasını bekledik yarım saatten fazla oldu dolmuş doldu hareket ettik. Pek duygu bilmem gurbette okuduğum için hüzün falan beni pek sarmaz yolculuklarda. Giderken bir de ne göreyim dünyam başıma yıkıldı. Babam cebinde ki son parayı bana vermiş yol da otostop çekiyor. Acı bir yakarış kapladı içimi, artık herşeyi çöpe attım hedef falan çok kuru kaldı aç karnına okuyup adam olmakmış gibi hedefler. Şoföre söyledim abi babamı da alalım dedim babam bindi suratına ne ben bakabildim ne o bakabildi.Hıçkırıklar düğümlendi boğazıma yırtıldı ciğerlerim hayat amacımı o saatten sonra yitirdim. "Yaşamak için kazanmak, kazanmak için de sevmek lazım."