Evdeki bütün ışıklar kapalıydı ve perdeler çekilmişti. Kapı deliğim yoktu bu yüzden arkamdaki panjurdan verandaya doğru baktım. Orada iki çocuk vardı. Biri 5 yaşında gibi duruyordu. Gerçekten küçüktü. Diğeri de 10 yaşında falandı. Başlarını eğmişlerdi ve kalın birer kışlık mont giymişlerdi. bu garibime gitti çünkü yazın ortasındaydık. Sonra ikisi de arkasını döndü ve bana baktı. Verandamda lamba yok dolayısıyla yüzlerini göremedim. Ama pencereye doğru bakmışlardı. İyice ödüm kopmuştu bu yüzden pencereden uzaklaşıp kanepeye oturdum. Olanlara inanamıyordum siyah gözlü çocukların kendilerini bilen kişileri ziyaret ettiklerini duymuştum. Ardından çocuklardan biri konuştu:
"Hanımefendi, bizi içeri alır mısınız? Dışarısı çok soğuk ve kardeşim çok aç"
Kıpırdamadım ve cevap vermedim. Paniğe kapılmıştım, çünkü bir kadın olduğunu nasıl anladıklarına dair hiçbir fikrim yoktu. Sadece kanepede oturup bekledim. Gecenin bu saatinde 2 çocuğun dışarıda ne işi vardı ki? Üstelik haziran ayında alabama'daydık. Hava hiçbir şekilde soğuk dağildi. Hikayeler okumuştun ve aklımdan "hayır,kapıyı açmayacağım" gibi şeyler geçiriyordum.
"Hanımefendi, lütfen bizi içeri alın. Sizi pencereden gördüm, orada olduğunuzu biliyorum. Sadece 1 saniyenizi alacak"
Tamam, ne işler dönüyor 1 saniyenizi alacak mı? Hangi çocuk bunu der ki?
Korkudan donakalmıştım ve hiçbir şekilde cevap veremedim. Ve pencereden bakmaya tenezzül bile etmedim. Çünkü orada olduklarını biliyordum.