Səhər idarəyə gedərək həmişəki kimi, Səməndərlə görüşdüm. Bütün
məktubları çantaya qoyduqdan sonra danışdığımız kimi onun yanından ayrıldım. İlkişim bulağa getmək idi. Onu orada görəcəyimə əmin idim. Kimsəyə görünməmək
üçün kəndin aşağısı ilə gedirdim. Ara-sıra bir neçə adamla qarşılaşsam da sakitcə
yanlarından keçirdim, onsuzda onlarda mənə elə fikir vermirdilər. Bulağın
yaxınlığına çatanda iri çinar ağacının arxasına keçərək onun gəlməsini gözləməyə
başladım. Saniyələr dəqiqələrə, dəqiqələr saatlara doğru sürətlə qaçsa da, o
görsənmirdi. Hər gəlib-keçən qızın üzündə onu axtarır, hər səsdə bir ümidlə ağacın
arxasından bulağa doğru boylanırdım. Ancaq ondan bir xəbər yox idi.
Vaxt keçirdi. Hələ məktubları paylamalı idim. Ona görə də gözləməyi buraxıb
yenidən kəndə qayıtmaq üçün çinar ağacının arxasından çıxdım. Asta addımlarla
kəndin içinə doğru uzanan yolla gedir, tez-tez arxaya çevrilərək onun görünüb-
görünmədiyinə baxırdım. Yox idi. Bir qədər də getdikdən sonra təpənin üstünə
çatdım. Geriyə dönərək son ümidlə bulaq tərəfə baxdım. Görünmürdü. Artıq
ümidimi tamamilə itirmişdim. Əlimi gözlərimin üstünə qoyaraq diqqətlə bulağa
gedən yola son dəfə baxıb geriyə döndüm. Elə yenicə dönmüşdüm ki, bir neçə qızın
mənə tərəf gəldiyini gördüm. İçlərində o da var idi. Sən demə, o biri yolla deyil, bu
yolla gəlirmiş bulağa. Onu gördüyüm an sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Yerimdə
atılıb-düşməmək üçün özümü güclə saxlayırdım. Elə hey gülürdüm, ancaq onların
bunu görməməsi üçün üzümü onlara tərəf çevirdim. Məktubu necə verəcəyim
haqqında düşünmədiyimdən onlar yanımdan ötüb keçəndə sadəcə onlara baxmış, bir
çıxış yolu tapa bilməmişdim.
Qızların arxasıyca gedərək bulağa çatmalarını gözlədim. Biraz aralı, buralığın
arxa tərəfinə keçərək Nazlının məni görməsi üçün diqqətlə ona baxmağa başladım.
Bir neçə saniyə sonra o da məni görmüşdü ki, iri, qara gözlərini mənə zilləyərək
təəccüblə əlimdə tutduğum məktubə baxdı. O biri qızların görməməsi üçün məktubu
ehtiyyatla ona göstərir, məktubun onun üçün olduğunu izah etməyə çalışırdım.
Amma nə o, mənə tərəf gələ bilirdi, nə də mən ona yaxınlaşa bilirdim. Buna görə də,
məktubu ona göstərə-göstərə yaxınımda olan küknar ağacının arxasına qoyub
yavaşca oradan bir qədər uzaqlaşdım. İnanırdım ki, Nazlı onu gəlib oradan
götürəcək. Bir qədər də keçmişdi ki, Nazlı yanındakı qızlara nəsə deyib küknar
ağacına tərəf getdi. Ağacın arxa tərəfinə keçib məktubu oradan götürdü. Bunu
gördüyüm an şaqqanaq çəkərək gülməyə başladım. Məktubu ona verə bilmişdim.
Geriyə baxmadan Səməndərin yanına qaçmağa başladım. Hər şey mənim gözümdə
bir başqa gözəl görsənirdi. Palçıqdan yollar, daşdan evlər, günəşin yandırıcı şüaları,
kəndin mərkəzindəki uşaqların məni görüb “dəli yenə qaçır” demələri belə mənim
üçün bir başqa gözəl idi. Səməndərin yanına tələsirdim. Mərkəzdən keçərək idarəyə
tərəf götürüldüm. Onu orada tapa biləcəyimdən əmin idim. İdarəyə çatıb qapını
açaraq pilləkənlərlə yuxarı qalxdım. Səməndər yeni gəlmiş məktubları yerbəyer
edirdi. Məni görüb cəld ayağa qalxdı. “Noldu?” – deyə həyəcanla başını yellədi.
Gülərək çırtma çalıb oynamağa başladım. Bunu görüb məktubu verdiyimi başa
düşdü ki, o da əl çalaraq mənimlə oynamağa başladı. İkimizdə idarənin otağında
atılıb-düşür, sevincimizi bölüşürdük. Səməndərə xəbəri bildirmək istədiyimdən
xanım Qəniyevanı belə görməmişdim. Səməndər belə sevincindən onu yadından
çıxarmışdı. Xanım Qəniyeva isə öz masasının arxasında bizi izləyirdi. Anidən
ikimizə də qışqıraraq sevincimizi böldü.
– Neynirsiz?