Yıl kaç bilmiyorum, hangi ayda olduğumuzun farkında değilim. Haftalar, günler desen, onu bile unutmuş durumdayım. Aslına bakarsan benim zamanım seninle beraber doldu. O geceden sonra geçmiyorum serden. Bir de kimi zaman bu odaya kapatıldığım an geliyor aklıma. Yalnış hatırlamıyorsam o geceden 3 gün sonrasıydı. Hoş bana dışarıda intikam için ayırdığım o 3 gün de yetmiş ve her saç telinin bedelini katbekat ödetmiştim hepsine. Biliyor musun bazan kendime bir canavarmışım gibi geliyorum. Bazansa vicdan azabı çöküyor tüm bedenime. Neden daha fazla gaddar olamadığım için. Neden son ikisini de gebertmeden önce yakmadığım için kimi zaman pişman oluyorum. O anlarda geliyorsun bana. Tüm vahşiliyim yitip gidiyor hemen. Masum bir çocuk oluyor bu elleri kanlı seri katil...
"Katil" dedim, farkettin mi? Meryem, ben katil değilim. Bakma bana öyle!
Susuyorsun,,, "Sen o çok sevdiğim adam değilsin artık" der gibi bakıyorsun bana. Mecburdum, mecburdum Meryem! Seni benden çalan her kesi senden, bizden uzak tutmaya mecburdum! Başka türlü seni koruyamazdım. Sana uzanan o elleri kırmasaydım şimdi sana bakamazdım ki! Bazan deli gibi kahkahalar atıyormuşum. Sonra sakin sakin bir köşede oturup sana yazdığım ama posta bulamadığım için duvar diplerinden geçen karıncalara verdiyim ama onların da sana ulaşamadıkları için bana geri getirdikleri sararmış mektupları okuyup okuyup ağlıyormuşum. Burada yeni bir arkadaşım var, Meryem. Seni anlatıyorum ona bazan. Ama Anat seni zaten tanıyormuş biliyor musun? Anat bana zaman zaman senin öldüyünü ve artık hiç gelmeyeceğini söylüyor. Ama ne tuhaf bir haldir ki, sen geldiğinde Anat ortadan kayboluyor. Sonra yeniden geliyor. Bence Anat seni kıskanıyor, Meryem. Anat aslında iyi bir arkadaş ama o da yalnız olduğu için senin benimle oluşun onu üzmüş olabilir.
Meryem, kimse inanmıyor ama sen inan tamam mı? Sen inan! O gece ikimizde öldük aslında ama sadece sen gömüldün...
Yazar: Qayıbova Aytac
