Sen neden bende böyle iz bıraktın biliyor musun?
Sen benim en karanlık gecelerimi aydınlattın.
İçine gömüldüğüm o yalnızlıktan çıkardın.
Ben bi kuyudaydım. Zifiri karanlık, soğuk, daracık bir kuyuda..
Sen, sen o kuyuda bana el uzattın.
Sen benim ışığım oldun.
Sen benim hayata, mutluluğa inancımı kazandırdın.
Sen benim bütün umutsuzluklarımın üzerine toprak attın.
Umudum, umutlarım oldun, kahkahalarım, esprilerim, hayatıma neşe, daha sayamayacağım bi çok şey.
ama artık değilsin sende gittin, gidişin bir zelzele...
bende bu zelzelede dağılan odaydın...
Dağıldım yıprandım ve yıprandığımla kaldım hadi durma, sokul yamacıma bi’ gece yarısı.
Sıcaklığınla uyut beni, sarmala kollarını bedenime. Hiç olmadığı kadar ihtiyacım var sana bu gece’ duy sessiz haykırışlarımı...
Acelem yok benim, biliyosun.
Bi gün sana dünyada dayanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğreticem ve o gün yaşadığın o hayal dünyasından çıkıp gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalacaksın...