Herkese merhaba ben Gizem yani Gizem Deniz kullanıcısı.Fark ettimki yaklaşık bir yıl oldu ve hiç kimse benin hakkımda hiç bir şey bilmiyor...Biz ailelikce Baküde yaşıyorduk.3 yaşımdayken kaza keçirdim ve komaya düşdüm.3 yıl komada kaldım yani 6 yaşımda uyandım...Yani koma deneyimim iyi değildi....Her şeyi duyuyorsunuz ama cevap veremiyorsunuz,kıpırdayamıyorsunu ve gözlerinizi açamıyorsunuz yani kötü bir deneyim.Sonra Türkiyeye taşındık.Sonra hayatımı değiştirecek bir şey oldu.12 ci yaş günümde çok kötü bir haber aldım ve bu benim hayatımı psikolojimi bozdu..İlk önce her şey yeni bir okula gitdiğimde başladı..Hiç arkadaşım yoktu ve sınıf arkadaşlarım benimle dalga keçiyorlardı..Ben yazar olmak istiyorum ama galiba bu hayalimden bazgeçmek zorunda olucam...Evet dönelim hikayeye ben aslında her kese güvenen bir kızdım..Neolursa olsun hatta beni üzseler bile hala o insanlara güveniyordum.Ama sonra en yakln arkadaşım beni sırtımdan bıcakladığımda artık hiç kimseye güvenmemeye başladım.Adı Yasemendi.Ona sınıfımızdakı bir erkekden hoşladığımı söylemişdim ve adınıda söylemişdimki bu büyük bir hataydı..Bir gün benim çok ateşim vardı ve onunla kavga etmiştik.Sabah okula gitmedim annem izin vermedi..Ertesi gün geldiğimde bütün çocukların beni gösterip güldüğünü gördüm.Megerse Yasemen o çocuğu sevdiğimi herkese söylemiş..Bu çok utanç verici bir şeydi...Onunla yüzleşdim ve neden böyle bir şey yapdığını sordum..Cevabı acı çekmeni istedim oldu..İlk kez biri bana böyle bir şey söylemişti.Kulaklarıma inanamamıştım.Sana ne yaptımki bana böyle davrandın???Hiç bir şey yapmadın sadece acı çekdiğini gördüğümde çok eyleniyorum dedi.O an ne diyeceyimi bilmedim.Daha sonra hakkımda bütün okula yalan yanlış şeyler söylemeye başladı.İftira atıyordu bana.Sonra gelip bana hiç kimse seni sevmiyor sen hep yalnız olucaksın sen hastasım sen kötüsün diyordu bana.Bu yaklaşık 2-3 yıl sürdü.Gerçekten kendimin böyle olduğuma inandırmıştı ama oysaki ben çok pozitiv bir insandım.Sonra hırsımı diğer insanlarda almaya başladım.İlk önce evcil hayvanımdan başladı.onun kuyruğunu eziyordum..Sonra küçük kardeşime bağırmaya başladım en ufak şeylere bile konuşuyordum.Sonra annem beni psikoloğa götürdü.O benimle konuştu ama ona yanıt vermiyordum.Bana sorular soruyordum bense sadece başımı aşağıya salıp oturuyordum..bu 6 ay sürdü.sonunda onunla konuşmaya başlasım ve onunla konuşmak bana iyi geliyordum her şey yoluna girdi gerken..Yeni bir stress beni bekliyordu.12 ci yaş günümde sofra hazırladık pasta sofraya geldiğinde dedemden bir telefon araması aldım.Telefonu açtım ve duyduklarım karşısında şok oldum.Arayan hemşireydi ve dedemin hayatını kaybetdiğini öyrendim.Yıkılmışdım.Hayatda en çok dedemi seviyordum.o bana rusca öyretmişdi.Kendimi suçlamaya başladım..Gece kabuslar görüyordum.Aynanı karşısına geçib kendime iğrenç sözler söylüyordum.Annem çok korkuyordu.Günü günden daha da kötü oluyordum.Zaiflamiştim .Hiç bir şey yemiyordum.Sonra hırslarımı saçlarımdan almaya başladım.Sinirlendiğimde makası alıp saçlarımı kesiyordum.Hiç bir yere gitmiyordum.Kendime kapanmıştım.Psikoloklara gitdim ama hiç biri yardımcı olmadı...Şu anda bu olaydan bir yıl geçtı...Neyse şu anda tedavi görüyorum amerikada umarım eski Gizemi geri göndüre bilirim...Neşeli pozitiv..
Burda kimin kalbini kırdıysam..Üzdüysem..Kaba davrandıysam özür dilerim...Umarım bir gün beni affede bilirsin....Neyse hoşça kalın ve kendinize iyi bakın..Umarım bir gün yine birlikte oluruz...